Big Brothers van vlees en bloed
Dynamite Rockets in 1964.
Van links naar rechts Rob Stam, Berrie van Koningsveld, Gerrit Mäkel, Max Noordewier en Joop Bakker, HBSser en dus de slimste van het stel.
Een oefenruimte, waar je lekker kan spelen en al de spullen kan laten staan was
ook in de Sixties de wens van elke band. En net als nu moeilijk te vinden.
Geluidstechnicus Berrie van Koningsveld had zijn ouders zo gek gekregen, dat bij hem
thuis elke zaterdagmiddag gerepeteerd kon worden. Hoewel de apparatuur niet het
vermogen had van wat vandaag gebruikelijk is, kon er met drie elektrische gitaren
en een drumstel toch behoorlijk lawaai worden gemaakt. In de verre omtrek waren
wekelijks de vorderingen van de band te horen.
De locatie van de oefenruimte had behalve de vier trappen nog een nadeel.
Direct naast de van Koningsvelds woonde de heer Boxem, Hoofd der School van
de ULO Ceintuurbaan en recht tegenover de heer Mooi, leraar Frans, geschiedenis
en nog wat van die vreselijke vakken waar je als aanstormend pop-idool niks mee
kon., op dezelfde school.
In de klas oefenden de leraren Mooi en Boxem een waar schrikbewind uit. Wist je
iets niet dan werd meteen de schuld aan de muziek gegeven. Tot overmaat van ramp
zat de vader van Max Noordewier in de oudercommissie, dus ook via deze weg werden
ouders ingelicht over zaken, die ze beter niet konden horen. Ze werden er toch maar
boos en onrustig van. Lang voor het tijdperk van computers en bewakingscamera's
was er al een Big Brother van vlees en bloed (dat de leden van de band soms wel
konden drinken).
Behalve gevoel voor muziek hadden de leden van de groep ook een goed gevoel voor
humor, dat helaas niet altijd door de leraar werd begrepen. Gevolg was de klas uit
en melden bij, jawel, het Hoofd de School de heer Boxem. Niet zelden kwam je op
je staanplaats in de gang naast de kamer van het Hoofd andere bandleden tegen. Werd
het toch nog gezellig. Steevast was het resultaat een donderpreek en een pak strafwerk.
Dit verhaal is overgenomen uit de Stadskrant van 10 oktober 2000.
De Dynamite Rockets verkeerden in de gelukkige omstandigheid over zo'n ruimte
te beschikken. Niet groot maar toch voldoende. Echter deze was op de zolderverdieping
van een groot statig herenhuis in de Alexander Hegiussstraat.
Vóór elk optreden alle spullen vier trappen af en na daarna weer vier
trappen op. In elk geval goed voor de conditie.
Bij mooi weer repeteerden de band wel eens, met zeer veel bekijks, in de tuin
achter het huis.
Voor de buurman aanleiding om verstoord over de schutting te kijken.
Hij zag enkele versterkers staan en merkte scherpzinnig op: "Als je er een steen
op gooit zijn ze kapot".
We vonden dat allemaal een zeer intelligente opmerking en het werd in de band
een gevleugelde uitspraak. Maar ja, deze buurman was dan ook een heel speciaal persoon!
Op deze ULO zijn de Dynamite Rockets ontstaan uit een schoolbandje. Vier van de
vijf leden van de groep zaten er op. Naar de mening van het Hoofd der School en
het onderwijzend personeel waren de schoolresultaten niet altijd naar behoren.
Volgens de heren musici viel het allemaal erg mee, zeker tegen de achtergrond
dat een dag maar 24 uren heeft en er ook buiten de zaterdagmiddag stevig muziek
gemaakt moest worden. Bovendien is je schooltijd je leukste tijd, dus waarom zou
je niet een jaartje langer genieten?!
Uiteindelijk kwam er na een week van afzien de zaterdagmiddag en kon de band
weer vol aan de bak. Maar toch, steeds als je weer de Alexander Hegiusstraat in
fietste dan voelde je die blikken van Mooi en Boxem en je wist dat er nieuwe
feiten werden verzameld voor de volgende confrontatie in het kamertje van het
Hoofd der School.
Ondanks hun 'moeilijke' schooltijd zijn alle heren Dynamite Rockets toch nog
goed terecht gekomen.
Op 16 juli j.l. is de groep voor een eerste repetitie voor het Deventer Sixties
Alive concert bij elkaar gekomen en speelde, alsof er geen 35 jaar tussen heeft
gezeten, de sterren van de hemel en de lampen van het plafond.